Historia samochdów

 Historia samochodu – opis ewolucji technicznej samochodu od wynalezienia pojazdów samobieżnych do chwili obecnej.

Za pierwszego konstruktora samobieżnego pojazdu kołowego zdolnego do przewozu osób – protoplasty samochodu – uznaje się francuskiego inżyniera Nicolasa Josepha Cugnota (1725–1804), który zbudował pojazdy o napędzie parowym mające pełnić funkcję ciągnika artyleryjskiego dla armii francuskiej – pierwszy ok. 1765 roku i kolejny ok. 1770 roku.

Za konstruktora pierwszego samochodu uznaje się Carla Benza (1844–1929), który w 1885 roku zbudował samochód trójkołowy z jednocylindrowym czterosuwowym silnikiem benzynowym Gottlieba Daimlera (1834–1900). Benz Patent-Motorwagen Nummer 1 został opatentowany w 1886 roku, a w 2011 roku patent Benza DRP 37435 „Fahrzeug mit Gasmotorenbetrieb” został wpisany na międzynarodową Listę UNESCO najbardziej wartościowych dokumentów – Pamięć Świata (ang. Memory of the World).

Budowa pierwszego pojazdu o napędzie elektrycznym przypisywana jest francuskiemu inżynierowi Gustave’owi Trouvé (1839–1902), który w 1881 roku zaprezentował w Paryżu tricykl o napędzie elektrycznym. Flocken Elektrowagen – czterokołowy samochód elektryczny z 1888 roku konstrukcji Andreasa Flockena (1845–1913) był najprawdopodobniej pierwszym elektrycznym samochodem osobowym na świecie.

Pierwsze pojazdy samobieżne

Nad pojazdami samobieżnymi pracowali już w XV–XVI w. Roberto Valturio (1405–1475), który opracował projekt pojazdu napędzanego siłą wiatru i Leonardo da Vinci (1452–1519)[1].

W 1600 roku w Niderlandach jeździły dwumasztowe pojazdy napędzane wiatrem – żaglowozy, skonstruowane przez holenderskiego inżyniera Simona Stevina (1548–1620).

W swoim dziele Astronomia Europea, belgijski misjonarz jezuicki w Chinach Ferdinand Verbiest (1623–1688) zawarł opis modelu pojazdu poruszanego parą.

W 1748 roku francuski inżynier Jacques de Vaucanson (1709–1782) miał w Paryżu zaprezentować samobieżny pojazd mechaniczny.

Samochody o napędzie parowym

Za pierwszego konstruktora samobieżnego pojazdu kołowego zdolnego do przewozu osób – prototypu samochodu – uznaje się francuskiego inżyniera Nicolasa Josepha Cugnota (1725–1804), który zbudował pojazdy o napędzie parowym mające pełnić funkcję ciągnika artyleryjskiego dla armii francuskiej – pierwszy ok. 1765 roku i kolejny ok. 1770 roku. Pojazd nr 1 rozwijał prędkość 3,6 km/h, przewoził cztery osoby, po 20 minutach jazdy musiał robić przerwę przez kolejne 20 minut, by wyprodukować parę wodną, by jechać dalej. Pojazd nr 2 rozwijał prędkość 4,5 km/h, jednak miał bardzo krótki zasięg i po kilkunastu minutach jazdy, trzeba było napełniać kocioł wodą. Po tym jak pojazd nr 2 zderzył się podczas testów ze ścianą, Cugnot stracił finansowanie rządowe. Częściowa replika pojazdu nr 2 znajduje się w Conservatoire national des arts et métiers w Paryżu.

W 1801 roku brytyjski wynalazca Richard Trevithick (1771–1833) skonstruował pierwszą „drogową lokomotywę” parową – „Puffing Devil”, która była rodzajem czterokołowego wagonu z silnikiem i platformą dla pasażerów. W wigilię Bożego Narodzenia 1801 roku odbył wraz z siedmioma pasażerami pierwszą przejażdżkę, pokonując odległość szacowaną na 800–2400 m.

W 1829 roku brytyjski chirurg Goldsworthy Gurney (1793–1875) odbył pierwszą długodystansową podróż z Londynu do Bath powozem parowym własnej konstrukcji. Powóz Gurneya pokonał 338 km jadąc ze średnią prędkością 23 km/h. Gurney skonstruował następnie pojazdy służące do ciągnięcia powozów – „konie parowe”, które w 1830 roku zastosował brytyjski pionier motoryzacji Charles Dance do przewozu pasażerów pomiędzy Cheltenham a Gloucester. Podczas czterech miesięcy istnienia linii, pojazdy odbyły 396 podróży, przewożąc prawie 3 tys. pasażerów. Po protestach dorożkarzy, działalność przewozowa została wstrzymana. Kolejne próby zastosowania pojazdów Gurneya do przewozu pasażerów w Glasgow (1831), Londynie (1833) i na trasie od Plymouth do Devenportu (1837) nie powiodły się wobec oporu obywateli, którzy oskarżali nowe środki transportu o dewastację dróg i mostów, emisję gryzących dymów i straszenie koni.

W 1827 roku brytyjski wynalazca Walter Hancock (1799–1852) opracował ulepszoną wersję silnika parowego, który zużywał o połowę mniej paliwa niż silnik Gurneya. Hancock zbudował „autobusy parowe”, które były zastosowane do przewozu pasażerskiego w Londynie.